Op mijn websitwe is het vaak kiezen wat ik vertel en wat niet. Houd ik de teksten kort. Vaak zit er veel meer in mijn hoofd. Of heb ik veel meer ideeën bij een werk. Mooie tussenoplossing is een blog. 

Hier kan ik meer infromatie over mijn beelden kwijt. Of wisselende inzichten. Of bijzondere ervaringen. Laten we kijken of dat werkt. 

Het werk profeten bijvoorbeeld.

In de Onze Lieve Vrouwekerk in Roosendaal werd een teruggevonden kruisweg opgehangen. Tot die tijd lag hij op een zolder van een klooster in België. Bij het ontruimen van het klooster ontdekten de paters de kruisweg. Na enig zoeken bleek het een oude kruisweg van de Paterskerk die later de naam Onze Lieve Vrouwekerk kreeg. Alleen een van de profeten ontbrak.

Zes kunstenaars, waaronder ik, werden uitgenodigd een nieuwe profeet te maken. Het was onderdeel van een' wedstrijd'. De profeet die de meeste stemmen van de bezoekers had mocht een jaar lang de lege plek opvullen en een geldbedrag ontvangen.

Het mocht een hedendaagse of traditionele profeet of profetes zijn. Passend binnen de kruisweg. De afmetingen waren gegeven. Materiaal was vrij. 

Het aardige is dat ik me op zo'n moment mag verdiepen in een onderwerp waar ik normaal gesproken niet echt lang bij stilsta. En ik vroeg me af: Wat zijn profeten? Hoe zien hedendaagse profeten eruit? Waar roepen zij toe op? Wie vind ik een profeet?  

Ik kwam langs: wetenschappers, de (zelfverklaarde) wijzen, de verspreiders van (fake) nieuws. Dagelijkse geschiften, gesprekken aan de tafel in talkshows, programma's op tv  en meningen via social media. En de bevinding dat hedendaagse (en eerdere) profeten om hun uitspraken, worden gevolgd, bewonderd maar ook veroordeeld en zelfs bedreigd of gedood. 

Als hedendaagse profeet heb ik een portret gemaakt van Marion Koopmans, epidemioloog. In de coronatijd was zij veelvuldig in het nieuws. Zij gidste ons door de pandemie en gaf aan wat ons te wachten zou staan. Zij werd ook beschimpt en bedreigd. Vreselijk!

Onder elke profeet stond bij de kruisweg een tekst. Ik voegde er een hedendaagse tekst aan toe: "Sluit mij nog even in je hart." Elk mens telt.Je bent pas dood als niemand meer over je spreekt of aan je denkt. Ik hoorde deze tekst van Dolf Jansen in het programma De Kist.   In deze context vond ik hem passend als een oproep voor mededogen met allen die overleden door  geweld, oorlog, corona of andere ziektes.